موش خانگی
نام علمی: Mus musculus
راسته: جوندگان (Rodentia)؛ خانواده: موشان (Muridae)
ویژگی‌ها:
طول بدن از سر تا انتهای تنه: 6-9 سانتی‌متر، طول دم: 7-10 سانتی‌متر، وزن: تا 30 گرم. رنگ بدن خاکستری-قهوه‌ای، سر با پوزه نوک‌تیز و گوش‌های بزرگ که کمی مو دارند.
زیستگاه :
موش‌های خانگی معمولاً در نزدیکی منابع غذایی زندگی می‌کنند و قلمروهای خانوادگی تشکیل می‌دهند. آن‌ها اغلب لانه‌های مشترک دارند و بچه‌ها را به صورت گروهی بزرگ می‌کنند. شعاع فعالیت آن‌ها معمولاً فقط 3-5 متر است. حس بویایی و لامسه و همچنین شنوایی آن‌ها بسیار قوی است، اما دید ضعیفی دارند. ارتباطات آن‌ها عمدتاً از طریق بو انجام می‌شود. موش‌های خانگی به خوبی قادر به بالا رفتن هستند و در حفره‌های کوچک بسته‌بندی، دیوارها یا کف‌ها لانه‌سازی می‌کنند. این لانه‌ها معمولاً با پارچه‌های خرد شده، کاغذ، موی حیوانات، پر یا مواد مشابه پر میشوند.
غذا :
موش خانگی از غلات و محصولات غله‌ای تغذیه می‌کند (حدود 4 گرم در روز)، همچنین از غذاهای چرب در مقادیر کم و در چندین نقطه مختلف تغذیه می‌کند. نیاز مایعات خود را از طریق غذایی که جذب می‌کند، تأمین می‌کند.
پتانسیل خسارت:
موش خانگی باعث حذف و آلوده کردن مواد غذایی و خوراکی‌ها با باکتری‌ها، مدفوع و ادرار می‌شود. همچنین خسارت‌هایی از قبیل جویدن کیسه‌ها، کارتن‌ها، قالب‌بندی‌ها، کابل‌های الکتریکی و سیستم‌های ارتباطی ایجاد می‌کند.
رشد و تولیدمثل:
موش خانگی می‌تواند تا 8 بار در سال زایمان کند و هر بار تا 6 بچه به دنیا بیاورد. دوره بارداری به‌طور میانگین 19 روز است. بچه‌ها پس از تولد، ابتدا بدون مو و کور هستند. آن‌ها به مدت 3-4 هفته در لانه می‌مانند. در شرایط مناسب، زایمان هر چهار هفته یک بار امکان‌پذیر است. طول عمر موش خانگی 9 تا 18 ماه است و در شرایط اسارت، در موارد نادر تا چندین سال زندگی می‌کند. بلوغ جنسی 35 روز پس از تولد رخ می‌دهد. نشانه‌های وجود موش شامل ردهای جویدن، جمع‌آوری مدفوع و ادرار چسبنده، و بوی مشخص در اتاق‌های دارای تهویه ضعیف است.
مبارزه:
از طعمه های ضدانعقادهای (آنتی کوآگولانت) نظیر رادیلون، مورین، استورم و کلرت استفاده می‌شود. این طعمه ها در چندین ایستگاه در قلمرو موش‌ها قرار می‌گیرند. باید طعمه های قرار داده شده در محیط برای موش ها جداب تر از سایر غداهای موجود در آن مکان باشد که این امر همان رعایت ترجیح غدایی در طعمه گذاری علیه جونذگان موذی (موش) می باشد. برای موش‌های خانگی و سایر موش ها که در اتاق‌های نشیمن و سایر قسمت ها رویت میشوند از تله‌های ضربه‌ای، زنده‌گیر و تله های چسبان برای گرفتن آن‌ها میتوان استفاده کرد.با توجه به اینکه هیچ یک از اکتوپارازیت‌ها جوندگان (انگل های خارجی نظیر کک، کنه و ...) از موش مرده خونخواری نمی‌کنند لذا اجرای عملیات سمپاشی و ضد عفونی محیط در زمان رویت لاشه موش الزامی می‌باشد.
پیشگیری:
بستن ورودی‌ها و منافذ ساختمان‌ها.
ارسال دیدگاه
برای ارسال نظر باید وارد حساب کاربری شوید
هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.